Rozdział I

 - Skoncentruj się. Skup całą swoją uwagę na tym jednym punkcie.

- Gdyby to było takie proste – wyszeptała drżącym z wysiłku głosem.

Naciąg łuku wynosił, co prawda, jedyne dziesięć kilogramów, jednak dla Alice było to pierwsze zetknięcie z tego typu bronią. Przymrużyła oczy i po kilku sekundach zwolniła cięciwę. Rzuciła łuk na ziemię, niezadowolona, gdy jej strzała minęła się z celem, jakim była przyczepiona do drzewa tarcza. Miast wbić się w okrągłą, białą powierzchnię, grot utkwił w trawie metr przed nią.

- Chyba nie myślałaś, że od początku będzie wychodzić? – Mężczyzna rozbawiony zdenerwowaniem podopiecznej podniósł łuk z ziemi. Chwycił strzałę, nałożył ją na cięciwę i napiął mięśnie ramion. Po chwili grot wbił się w tarczę, czemu towarzyszył charakterystyczny odgłos. – Z czasem będzie łatwiej, zobaczysz. Musisz tylko przyzwyczaić mięśnie do podobnego wysiłku. A przede wszystkim…

- Wiem. Trenować. Cały czas. – Alice przewróciła oczami i westchnęła – Mówisz mi to za każdym razem.

- Bo za każdym razem jest to konieczne.

- W takim razie to beznadziejna sprawa. – Dziewczyna usiadła na omszałym pniu i oparła łokcie o kolana, dłońmi zaś podparła podbródek. – Dlaczego w życiu wszystko musi być tak strasznie skomplikowane?

Gdzieś w oddali dał się słyszeć krzyk jastrzębia. Oboje zwrócili głowy ku niebu, w kierunku, z którego dobiegał odgłos.

- Gdybym to ja wiedział, Alice…gdybym wiedział…

* * *

 - Piękna księżniczka odnalazła swoje szczęście, a w królestwie już na zawsze zapanował pokój. – Królowa z uśmiechem zamknęła księgę. Był to opasły, bogato ilustrowany tom, zawierający najpiękniejsze znane baśnie. Księżniczka Terce, jedyne dziecko króla i królowej prowincji Legras, otrzymała go w dniu swych piątych urodzin. Okładka wysadzana była kamieniami szlachetnymi, a ilustracje zdobione płatkami złota.

- Koniec?

- Koniec, kochanie.

Dziewczynka wykrzywiła usteczka w grymasie niezadowolenia.

- Jeszcze jedną! – Wykrzyknęła podbiegając do umęczonej królowej.

- Jutro, kochanie.

- Jutro? Wolałabym dzisiaj! Teraz, mamo!

- Obiecuję, że jutro przeczytam ci tyle, ile tylko zechcesz, skarbie. – Królowa odłożyła księgę na stolik i dłonią przetarła skroń.

- Ale teraz pójdziemy do ogrodu! Pójdziesz ze mną, prawda?

Kobieta ujęła małe dłonie swej córki.

- Tercy, mama jest zmęczona. - Podniosła się z fotela, lecz zawirowało jej w głowie i natychmiast z powrotem opadła na siedzisko.

Księżniczka spojrzała na mamę, zaniepokojona. Wrażliwość dziecięcego serca zwyciężyła.

- Mamusiu?

- Wszystko w porządku, skarbie. – Królowa zebrała wszystkie siły i wstała. Chwyciła rączkę Terce i skierowała się ku wysokim drzwiom, czując, że potrzeba jej świeżego powietrza, by poczuć się lepiej – Chodź, Terce. Wyjdziemy do ogrodu.

Już przy ogromnych schodach, żona władcy poczuła, że nie do końca wszystko jest w porządku. Stawiając ostrożne, drobne kroki, podpierała się o rzeźbioną poręcz, próbując nadążyć za pełną energii, rozradowaną córką. Przy ostatnim schodku pobladła. Zatrzymała się, oparła obiema rękami o poręcz i westchnęła ciężko.

- Zatrzymaj się, kochanie – wyszeptała do księżniczki.

Dziewczynka odwróciła głowę, w momencie, gdy królowa opadła na posadzkę pałacu, tracąc przytomność.

- Mamo! – Natychmiast wybuchnęła płaczem, jak to mają w zwyczaju dzieci, których rodzicom dzieje się krzywda. Księżniczka krwi nie była wyjątkiem. – Tato!

W korytarzu od razu zjawili się słudzy, zwabieni niepokojącymi odgłosami.

- O pani!

~~~~~~

Zapraszam do komentowania i wyrażania opinii, oraz przepraszam za ewentualne błędy.